Wielki wieczór Wielkiego Bena

Wczorajszy mecz ze Spurs był zdecydowanie najciekawszym spotkaniem Pistons w tym sezonie. Niestety przegranym - piszę "niestety", bo draft draftem, ale chciałem zobaczyć jak historyczny i wyjątkowy mecz Bena Wallace'a kończy się zwycięstwem. Body zagrał wczoraj swoje 1,055 spotkanie ustanawiając rekord dla zawodnika niewybranego w drafcie (wyprzedził byłego gracza Spurs i również mistrza NBA, a obecnie trenera NJ Nets, Avery'ego Johnsona). Trochę go jeszcze wyśrubuje do końca tego krótkiego sezonu, zanim na dobre zawiesi buty do kosza na kołku. Natomiast, w dalszej przyszłości, jego koszulka na pewno zawiśnie pod kopułą The Palace. W tym sezonie Wallace wchodzi z ławki, żeby dać 15-20 minut dobrej defensywy, doświadczenia i twardości. Wczoraj było inaczej. Grał ponad 26 min., dłużej niż Greg Monroe, który miał sporo problemów w ofensywie przeciwko Duncanowi. Znak, że ten wieczór będzie szczególny Ben dał na początku 4 kwarty kiedy nieoczekiwanie trafił jumper z dalszego dystansu. Niedługo później, wobec upływających 24 sekund, trafił piękną trójkę ze skrzydła, zmniejszając stratę do 9 pkt. Do tej pory Pistons starali się, ale zbyt często padali ofiarą dobrego ruchu piłki po obwodzie i albo zostawiali niekrytego strzelca na dystansie, albo podkoszowym Spurs udawało się wślizgnąć w pomalowane. Trójka Bena dała sygnał do ataku i Tłoki wyszły na prowadzenie na 5:28 do końca. Wtedy Spurs zaczęli stosować Hack-a-Ben, faulując Wallace'a już w połowie boiska. Big Ben kilka razy trafiał pierwszy osobisty, żeby w drugim zrobić airball. W sumie trafił 4 na 8 i Spurs musieli zmienić taktykę. Walka, często brutalna, toczyła się do ostatniej minuty, kiedy Tony Parker przypieczętował wygraną Ostróg. Pistons nie znaleźli też wielkiego uznania w oczach sędziów. Manu Ginobili zastosował dwa skuteczne flopy, a Ben Gordon był faulowany przez Duncana przy rzucie za 3 w ostatnich sekundach. Gwizdek milczał, a BG dostał jeszcze faul techniczny za pretensje. Trudno, wygraną moglibyśmy zadedykować wiadomo komu, ale też wiadomo kto ma tyle sukcesów na swoim koncie, że nie ma czego żałować - mistrz NBA 2004, 4 razy najlepszy obrońca ligi, 2 razy najlepszy zbierający i 5 razy w All Defensive First Team. A to dopiero wierzchołek góry!! Poza pomocą na parkiecie, Wallace ma nieoceniony wpływ na młodych graczy, będąc przykładem zaangażowania i pracowitości. Na pewno pomógł zbudować początki, mam nadzieję, nowej tożsamości, która pozwoliła Tłokom wygrać ostatnio 4 mecze a wczoraj walczyć do końca. Pistons, choć popełniają dużo błędów, grają coraz intensywniej, nie unikając kontaktu fizycznego. Sporne, twarda walka pod koszem, często zakończona guzami i siniakami, pomoc na zbiórce - to nowość w repertuarze, a nikt nie może być z tego bardziej dumny niż Ben Wallace, w prostej linii boiskowy spadkobierca Dennisa Rodmana, Ricka Mahorna, Billa Laimbeera. Jednak nie szufladkujmy!! Big Ben gra ... grał w innych czasach, kiedy kontakt fizyczny nie był już tak dozwolony. Nie przeszkadzało mu to dominować w oparciu o ... no właśnie, o co? Siła - OK, atletyzm - jak najbardziej, ale nie dajmy się złapać w pułapkę "defensora o niesamowitych warunkach fizycznych" czy "pracowitego gościa". To wszystko prawda, ale Wallace jest po prostu wyjątkowym graczem, którego boiskowe instynkty są rzadkim talentem. A co do warunków, to przez całą karierę grał jako niższy gracz na swojej pozycji, a odkąd  kolana odmówiły mu posłuszeństwa, wciąż jest niesłychanie solidny. Ciągle możemy podziwiać jego maestrię, zaangażowanie i brak niepotrzebnego gwiazdorstwa. Jest pierwszy w sali treningowej i zostaje na siłowni po meczu. Za to jako ostatni jest wywoływany przez spikera na boisko - w końcu, co będzie stał na darmo, wiek ma swoje prawa;-)). Unika szumu medialnego i jak sam stwierdził, jak chcesz z nim pogadać, musisz się z nim spotkać.  Nawet w wieku 37 lat, Pistons będzie go bardzo brakować. Word up Detroit!!!