Josh Smith - od zera do bohatera, od zera do bohatera i jeszcze raz

Josh Smith w swojej chwiejności i graniu w sposób, który nie maksymalizuje jego potencjału, przypomina mi Rasheeda. Hej, w sumie w swojej wszechstronności też go przypomina. I tak sobie myślę, że Pistons mają gwiazdę na miarę swoich możliwości - rynkowych, marketingowych, itp. LeBron, Carmelo, Chris Paul - gwiazdy, które stanowią o swoim losie i same wybierają gdzie będą grać, nie przyjdą do Detroit. Rasheed miał problemy z dyscypliną i temperamentem, a na boisku ze stałym zaangażowaniem i selekcją rzutów. Gdyby nie to, Portland by go nie wypuściło. A w  Detroit dopełnił już bardzo dobrą, świetnie prowadzoną drużynę, która była na wznoszącej fali. Nie musiał się przejmować presją opinii publicznej, bo nie wchodził w buty lidera zespołu. Był już Chauncey i Big Ben. Teraz jest Drummond i Monroe, którzy jednak potrzebują, nie mówię mentorowania, ale przebywania na boisku z wybitnym, doświadczonym graczem. Problem w tym, że wszyscy trzej depczą sobie po palcach i po piętach. W odróżnieniu od Rasheeda 10 lat temu, Smith przyszedł do zespołu, który musi się zgrać, a być może jeszcze kilka razy zmienić, żeby odnosić poważniejsze sukcesy. Powiedzmy to otwarcie, Josh Smith był fatalny podczas ostatniego pasma porażek. Skuteczność katastrofalna, decyzje rzutowe kontrowersyjne, albo po prostu złe, itd, itp. Apogeum była ostatnia akcja w meczu z Knicks, kiedy został wyizolowany przeciwko Carmelo i rzucił świecę spod linii za trzy.
W dwóch ostatnich wygranych meczach z Philly i wczoraj Suns, J-Smoove jest doskonały. Statystyki przeciwko Sixers: 22 pkt, 13 zbiórek, 7 asyst, 5 bloków są potwierdzeniem wręcz historycznego występu. Przeciwko Suns nie spuszczał z tonu: 25 pkt, 11 zbiórek, 5 asyst, 1 blok przy doskonałej skuteczności 11/16. Końcówka była kwintesencją karuzeli, którą Smith funduje fanom Tłoków w tym sezonie. Najpierw trafiona w ostatniej sekundzie trójka, następnie faul przy trójce Geralda Greena i w końcu game winner po wjeździe z prawej strony na półtorej sekundy do końca. Widać, że Smith wyciągnął wnioski z meczu z Knicks.


Nie przeszkadza też, że na 4 minuty przed końcem Wielka Trójka miała takie statystyki:

Umówmy się, po takim dole, dwie wygrane to jest nic. Natomiast postawa i skuteczność Smitha jest dobrym barometrem sukcesu Pistons. Obie strony są najprawdopodobniej związane na dobre i złe. Ustawienie Josha w jak najlepszej pozycji jest więc kluczowe. Czas pokaże, na ile będzie się musiało dostosować otoczenie.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz